کنجکاوی یکی از ویژگی‌های کودکان است و براساس آن کودک دوست دارد هر چیزی را به دست بیاورد، توصیه می‌شود والدین نسبت به جیغ زدن کودک به ویژه تا یک سالگی، بی‌تفاوت باشند تا او یاد بگیرد که نمی‌تواند هر چه را می‌خواهد به دست بیاورد.
بدرالسادات همایونیان، روانشناس کودک در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری فارس، در پاسخ به سؤال یکی از شهروندان درباره پرخاشگری کودک دو ساله‌اش، اظهار داشت: کودکان علاوه بر رشد جسمانی، در حال تکامل هستند و براساس آن، رفتارهای کنجکاوانه‌ای از خود نشان می‌دهند. این کنجکاوی گاهی نسبت به محیط اطراف است و در صورتی که والدین ندانند باید با کودک خود چگونه برخورد کنند، می‌تواند پیامدهایی مانند پرخاشگری از سوی کودک همراه داشته باشد.
این متخصص بهداشت روان، با بیان ویژگی‌های کودکان دو ساله گفت: سن دو سالگی حساسیت‌های خاص خود را دارد و کودکان در این سن با شب‌ادراری، ناخن جویدن و پرخاشگری مواجه می‌شوند.
وی افزود: برای اینکه پرخاشگری کودک دو ساله را به حداقل برسانیم، باید رفتاری مناسب با سن او نشان دهیم، مثلاً والدین به کودکی که تمایل به گرفتن اشیاء گرانقیمت یا خطرناک دارد، بگویند که نمی‌تواند به این شیء دست بزند، منتها باید جانشین‌سازی کرده و شیئی که خطرناک نیست را به کودک بدهند. کودک با این رفتار والدین می‌آموزد که نمی‌تواند به هر چیزی که می‌خواهد دست بزند.
این روانشناس کودک ادامه داد: حل مشکل، همیشه دشوار، اما پیشگیری و پیش‌بینی آن آسان‌تر است. برخی والدین، آسان‌گیر، برخی سخت‌گیر و برخی حد تعادل را رعایت می‌کنند. بهترین شیوه فرزندپروری آن است که برای کودک محدودیت‌هایی قائل شویم تا بر اساس آن، کودک بداند چه کاری را می‌تواند انجام دهد و چه کاری را نمی‌تواند انجام دهد.
همایونیان در پاسخ به سؤال دیگری دباره داشتن بهترین واکنش به جیغ زدن کودک یک‌ساله اظهار داشت: بهتر است والدین توجه خود را معطوف به شیء یا موضوعی دیگر کنند و نسبت به جیغ زدن کودک یک ساله بی‌توجه باشند. کودک باید یاد بگیرد که نمی‌تواند هر چیزی را به دست بیاورد. همچنین باید به زبان کودک با او صحبت کرد و برای قانع کردن او از روش‌هایی که توانایی درک آنها را دارد استفاده کرد.
وی ادامه داد: نه گفتن نه تنها در کودکی، بلکه در بزرگسالی موجب لجبازی می‌شود، بهتر است به جای نه گفتن مستقیم به کودک، راهکار ارائه دهیم.
این متخصص حوزه بهداشت روان تصریح کرد: یکی از روش‌هایی که می‌توان با آن کودک را متقاعد کرد، مشارکت او در فعالیت‌هایی است که برای سن او مجاز است، مثلاً می‌توان از کودک درباره وعده اصلی غذا یا میان‌وعده اظهارنظر خواست و اگر غذایی را که خود او انتخاب کرده است باب میلش نیست، باید به او بگوییم که این انتخاب خود او بوده است و گزینه دیگری وجود ندارد. این رفتار والدین موجب می‌شود تا کودک بداند که باید نسبت به انتخاب و تصمیم‌گیری‌اش دقت کند و مسئولیت رفتارهای خود را بپذیرد.
وی با تأکید دوباره نسبت به رفتارهای مناسب با کودک، خاطرنشان کرد: اگر والدین بدانند با چه زبان و شیوه‌ای باید با کودک خود رفتار کنند، کودک به جیغ و داد و گریه روی نمی‌آورد و تعامل و ارتباط مناسبی با والدین و محیط خود برقرار می‌کند.
