به گزارش سرویس فرهنگی جام نیوز، یکی از پیچیده ترین سوال هایی که جوامع امروز هنوز نتوانسته اند پاسخ مناسبی برای آن بیابند، این است: چرا زنان و شوهرانی که با بررسی همه جانبه و تفاهم کامل و بیشتر عاشقانه، زندگی مشترک را شروع می کنند، پس از چند سال، به یکنواختی رابطه و نوعی بی تفاوتی می رسند؟!
بر سر آنانی که با شیفتگی و دلدادگی آغاز زندگی خود را جشن می گیرند، چه می آید که مقابل هم می ایسند و حاضر نمی شوند یک قدم به نفع طرف مقابل عقب بنشینند؟ چرا گاهی از هم دلزده می شوند و به جای اینکه پایه های عاطفی پیوندشان محکمتر شود، سست تر می شود؟ چرا فقط تعداد کمی از همسران می توانند تا پایان با یکدیگر در تفاهم کامل و توأم با عشق به سر برند؟
پس از یک سال زندگی زناشویی، زن و مرد به زیبایی صورت هم فکر نمی کنند و فقط به خلق و خو و رفتار یکدیگر توجه دارند! (اسمایلز)
دلایل و شواهد زیر هر چند برای این جدایی ها کافی نیست اما بیشترین نقش را در دوری زن و شوهر از یکدیگر دارند.
1- بی توجهی به رعایت اصول اولیه
بی توجهی به آنچه موجب آغاز عاشقی و دلدادگی شده؛ مثل خوب لباس پوشیدن، منظم و مرتب بودن، خوب غذا خوردن، وقت شناسی، خوش سخنی، رعایت آداب اجتماعی، هدیه خریدن، مهربانی کردن و جایگزینی این ویژگی های مثبت در زندگی زناشویی با رسیدگی نکردن به سر و وضع و بی توجهی به اصلاح و آرایش صورت، شکم پرستی و پرخوری، وقت نشناسی، بدزبانی، درغگویی و نامهربانی، رویاهای طرف مقابل را نقش بر آب می کند.
2- ایجاد شخصیت بدلی
وقتی حقایق را از هم پنهان می کنیم، اطلاعات غلط و نادرست به هم می دهیم و به دروغ ادعا می کنیم ویژگی های مثبتی داریم و خود را همسری آرمانی، خونسرد، بخشنده و مردمدار معرفی می کنیم اما در عمل خلاف اینها ظاهر می شویم؛ باید به همسرمان حق بدهیم نگاهی مانند گذشته به ما نداشته باشد!
وقتی پیش از ازدواج وعده هایی می دهیم که از انجام شان عاجزیم، باید آماده باشیم فردا به چشم قهرمان به ما ننگرند و به نقش ضد قهرمان سقوط کنیم. وقتی خود را کدبانو، خانه دار و صرفه جو معرفی می کنیم، اما از انجام نقش آنه ناتوانیم، باید آمادگی دلسردی همسرمان را داشته باشیم.
3- تفاوت فکری
ادامه تحصیل یکی و توقف دیگری، گرایش شدید یکی به مذهب، سیاست، ایدئولوژی یا به طور کلی ارتقای فکر و اندیشه اش در مقابل ایستایی دیگری، موجب می شود زن و مرد از هم فاصله بگیرند.
4- فرافکنی
هر انسانی در طی روز دچار فشارها و استرس هایی می شود که یا ناشی از خطاهای اوست یا علت خارجی دیگری دارد اما برای اینکه در مقابل این فشارها بی دفاع نباشد، به سلاحی متوسل می شود که در اصطلاح به آن «مکانیسم دفاعی روان» (Psychological Defense Mechanisms) می گویند. یکی از انواع رایج چنین مکانیسمی «فرافکنی» (Projection) است؛ یعنی اشتباهی کرده ایم اما نمی توانیم شجاعانه به آن اقرار کنیم؛ در نتیجه برای اینکه از دست خودمان عصبانی نشویم و خود را آرام کنیم، به ناچار تقصیر را به گردن طرف مقابل می اندازیم.
اگر این خطاها که اغلب طبیعی هستند، به شکل فرافکنی درآیند، زن و شوهر مدام نسبت به هم فرافکنی فاعلی و مفعولی خواهند داشت. وقتی شما سهم خود را در وضعیت بد پیش آمده انکار کنید و آن را ناشی از بی توجهی دیگران بپندارید، از «مکانیسم دفاعی روان» خود سود جسته اید تا در تعادل روانی باقی بمانید. اگر تمام این تقصیرها را متوجه نزدیکترین فرد در دسترس یعنی همسرتان سازید، بی شک نوعی دلسردی و بی علاقگی تدریجی در او ایجاد می شود. این است که زن و شوهر باید از همیشه با هم بودن بپرهیزند و گاهی با خود خلوت کنندتا بی جهت و با جهت از دست یکدیگر عصبانی نشوند.
5- رنجش حل نشده
وقتی زن و مرد از هم دلگیر می شوند و درصدد رفع آن برنمی آیند، وقتی اجازه می دهند ناراحتی و دلخوری شان روی هم انباشته شود، مانند خودرویی می شوند که باری از لجن حمل می کند. اگر این خودرو بار خود را خالی نکند، بوی بدش همه جار ا فرا می گیرد. همسرانی که رنجش های خود را رفع نمی کنند، باید انتظار داشته باشند رابطه شان سرد شود. وقتی یکی از دیگری می رنجد، بی منطق، بی انصاف و پرخاشگر می شود. حالات حدس بزنیدقضاوت چنین آدمی نسبت به همسرش چگونه خواهد بود؟!
این عوامل و موارد دیگری چون اختلاف در فرهنگ، سن، تربیت، سلیقه و طبقه اجتماعی، در ابتدای ازدواج خود را نشان نمی دهند؛ اما پس از اینکه التهاب دوره عاشقی و دلدادگی فروکش کرد، مجال ظهور پیدا می کنند.
در این صورت اگر زن و شوهر آگاهانه، جدی و صادقانه با مسائل بین خود برخورد کنند و در جهت رفع آنها با گذشت و ایثار بکوشند، بی تردید همه چیز به شکل دوست داشتن اولیه باقی خواهد ماند. اگر هر یک از همسران بدون توجه به مسائل دیگری به راه خود بروند، به یقین حاصلی جز جدایی و ویرانی کانون خانواده عایدشان نخواهد شد.
راز/ دکتر اصغر کیهان نیا
