با این که قصد نقد بازی رو نداشتم و ندارم ، ولی برای دفاع از مجموعه هیلو که دوستان عزیز ایرانی لطف بسیاری بهش دارند ، تصمیم گرفتم این نوشته رو بنویسم . بدون شک بیش از 50 در صد از دوستانی که با مجموعه بازی های هیلو مشکل دارند و یا نمی تونستند با این بازی کنار بیاند ، نه تنها از هیلو ریچ استقبال خواهند کرد بلکه چندین بار اون رو به پایان هم خواهند رسوند.
پرونده کامل بازی در ادامه مطلب !
شاید عقیده ی بسیاری از ایرانی ها این نباشد اما نمی توان انکار کرد که مجموعه هیلو از بهترین شوترهای اول شخص چند سال اخیر و از بهترین بازی های چند سال اخیر است و در راس آن اکنون هیلو ریچ قرار دارد که ، بدون شک ، نه تنها این مجموعه را متحول کرده بلکه ، طرفداران این مجموعه را چند برابر کرده و فرصت لذت بردن از این دنیای خلق شده ی BUNGIE را به طور کامل به ما میدهد . با آمدن ریچ اکنون این سه گانه هیلو است که ابتدایی جلوه می کند و توانایی مقابله با قسمت جدید را ندارد . حضور نداشتن شخصیت کلیدی هم چون مستر چیف به بازی ضربه ای نزده . این بازی آن قدر شخصیت های جذاب و پر کشش دارد که به راحتی مستر چیف را فراموش می کنید ،
من فکر می کردم BUNGIE قصد سواستفاده دیگری از نام بزرگ هیلو را دارد و هیلو ریچ هم ادامه ای بر ضعیف ترین بازی مجموعه یعنی ODST است ، اما خیلی زود و بعد از به پایان رساندن بازی کاملا متوجه شدم که BUNGIE نه تنها هدف ساختن کامل ترین بازی مجموعه را داشته ، بلکه با داستان فوق العاده عالی و نادر و همین طور بقیه ی موارد ما را در اقیانوس این بازی غرق کرده . ریچ آخرین شماره ی مجموعه نیست اما آخرین بازی ساخته شده توسط استدیو بانجی است که بانجی توانسته بعد از پنج قسمت اکنون سربلند با این مجموعه خداحافظی کند .
بازی روی درجه ی سختی نرمال بین 7 تا 9 ساعت طول می انجامد . این میزان ساعت بسیار متعادل و خوب است ، بر خلاف تصورات همه که فکر می کردند بانجی همه ی تمرکز خود را روی بخش چند نفره و آنلاین خواهد گذاشت ، بانجی بهای بسیار زیاد به بخش تک نفره ی بازی داده و باید گفت بخش شاهکار آنلاین بازی که بدون شک از بهترین های چند سال اخیر است و به درستی پایه ریزی شده ، توسط بخش عالی تک نفره ، تکمیل میشود و بازی را به محصولی کامل تبدیل کرده است . بعد از پایان بازی می توانید وارد بخش چند نفره شوید و در واقع بازی را آغاز کنید ، بدون شک این بخش برای مدت ها و شاید ماه ها و سال ها می تواند به راحتی گیمرها را راضی نگه دارد . انتخاب های وسیع ، نقشه های زیاد و آپدیت ، اضافه شدن دشمن های جدید ، آپگرید کردن لباس ها و از همه مهم تر قابلیت ساختن نقشه از نکات مثبت این بخش است . با این که این بخش بازی را برای مدت ها زنده نگه خواهد داشت اما هم چنان این بخش تک نفره است که موفقیت کامل را بدست آورده است .
قبلا گروه سازنده ی بانجی گفته بودند ، که این بازی تیره تر و جدی تر از بازی های قبلی هست و مسائلی هم چون شرافت و فداکاری هم مطرح خواهد شد . این جمله ها به طور کامل در بازی وجود داره ، بازی کاملا جدی دنبال میشود ، گاهی لحظات احساسات شما را جریحه دار می کند و باعث میشود به سمت دشمن به خاطر عصبانیت هجوم ببرید و گاهی هم جملات طعنه انگیز تیم nobel شما را به لبخندی ریز وا میدارد . داستان عمیق بازی ، همراه با موزیک و موسیقی شاهکار بازی و صحنه های سینمایی هرازگاهی تلخ ، این بازی را به بازی تبدیل کرده که برای مدت ها در ذهن ها باقی خواهد ماند .
گیم پلی :
گیم پلی بازی تقریبا همان گیم پلی بازی های قبلی است با کمی تغییرات جزئی و رفع ایرادات که اکنون به اوج خود رسیده . در کل این بخش هیچ نقصی ندارد . هر چند که ای کاش کمی به مهارت های شخصیت ها اضافه می شد ، جالب این که شما می توانید مهارت های دشمنان را فعال کنید . البته مهارت های قبلی همه هستند ، بعلاوه قابلیت پرواز هم اضافه شده که بسیار جذاب است . درست در قسمت هایی که بازی به سمت تکرار و کلیشه می رود ، با زی با قرار دادن قابلیت ها و مراحلی چون پرواز با بالگرد ، جت و … شما و بازی را متحول می کند . البته من هنوز هم از نبود زوم در اسلحه های معمولی به شکل استاندارد بازی های اول شخص ناراضی هستم ، البته این قانون نیست اما چون در تقریبا همه ی بازی های شوتر با زدن دکمه LT دوربین کمی جلو تر میرود ، سخت است که این عادت را در این بازی ترک کنیم و از این دکمه برای پرتاب بمب و نارنجک استفاده کنیم . البته این شامل همه نمیشود . گیم پلی بازی در نگاه کلی بی نقص است و به هیچ وجه ایراد خاص و مهمی ندارد . البته در هنگام استفاده از ماشین ها و وسایل نقلیه ی زمینی ، خوب عمل نشده ، نه این که بد باشد اما می توانستند بسیار راحت ترش بکنند ، برای رانندگی باید از دو شوک کنترلر استفاده کرد که ابتدا کمی نا آشنا به نظر می آید اما سریع عادی می شود . در کل بازی مثل همیشه سعی کرده ، منحصر بفرد باشد و همین طور هم هست .
گرافیک:
گرافیک بازی گاهی آنچنان حیرت انگیز است که شما را به فکر فرو می برد و گاهی ( هر چند کم ) چنان ابتدایی است که آزرده می شوید . اما در کل گرافیک بازی عالی است . به خصوص صحنه های آسمان و فضا که جدا عالی هستند و کمی تا قسمتی رویایی . اگر بخوایم به تاریخچه ی هیلو نگاه کنیم این بزرگترین جهش در زمینه ی گرافیک است و بازی را بسیار تحت شعاع قرار داده . البته بی ایراد هم نیست گاهی نچندان زیاد بازی دارای افت فریم است که البته زیاد به چشم نمی آید !!! . وسعت و تنوع محیط ها بسیار زیاد است و باید به سازندگان آفرین گفت که از هر نظر تمام تلاش خود را به خرج داده اند. همچین انفجار ها و نابود شدن وسایل نقلیه بسیار طبیعی جلوه می کنند ، البته هم چنین تخریب پذیری به معنای واقعی در بازی وجود ندارد .
در کل این افزایش گرافیک به وضوح مشهود است . جزئیات اسلحه ها ، لباس ها بخصوص اسپارتان ها ، جزئیات شهر ها همگی قابل قبول و خوب هستند . بدون شک بانجی در این قسمت هم تغییرات زیادی را انجام داده .
شخصیت پردازی:
شخصیت های تیم Noble ( یا به انگلیسی که خیلی اسم جذابیه noble team) عبارتند از : کارتر در نقش فرمانده گروه . کت ، جورج ، امیلی ، جون . از دیگر اعضای گروه هستند با همراهی شما . شما در نقش یکی از اعضای جدید در اول بازی به تیم اضافه میشید و در کل سربازی معمولی هستید ، که در طول بازی ارتقا درجه پیدا می کنید . شخصیت ها بسیار خوب طراحی شدند و خوشبختانه سه بعدی هستند و ما برایشان نگران میشویم و برایمان اهمیت دارند البته هیلو همیشه شخصیت های زیاد و خوبی داشته . شخصیت های بازی خیلی دورادور به استار کرفت شباهت دارند ، فقط کمی ، که البته بدون شک هیچ ربطی به هم ندارند . از دیگر شخصیت های بازی می توان به خانم دکتر اشاره کرد که نقشی حیاتی در اواخر داستان ایفا می کند . گرافیک شخصیت ها هم بسیار خوب طراحی شده و به خصوص در قسمت های دمو بسیار با جزئیات هستند به خصوص صورت طبیعی شان . با این که در کل در هیلو هیچ وقت چهره ی شخثیت اول را نمی بینیم اما هوشمندی استدیو سازنده و ظرافت های به کار رفته در طراحی شخصیت بازی باعث شده که همگان به آن علاقه مند شوند ، در گذشته مستر چیف و اکنون این شخصیت جدید . که در لحظات خطرناک و به خصوص در اواخر بازی به راحتی با او همذات پنداری می کنید و خودتان رو جای او می گذارید . در کل این قسمت به خوبی انجام شده و به راحتی احساسات و حالت ها را به گیمر منتقل می کند . البته شما به راحتی می توانید قسمت های مختلف شخصیت تان را تغییر دهید که نکته ای مثبت است ، همین طور می توانید مذکر یا مونث بودن آن را در ابتدای بازی مشخص کنید .
صداگزاری:
ریچ از نظر صدا گذاری در بین کل مجموعه در صدر قرار دارد . چون همه ی شخصیت ها صدای خوب و برجسته ای دارند و کم تر صدایی ساده و معمولی و بد می شنویم . شخصیت ها و صدایشان کاملا با هم مچ هستند و کاملا با هم همخوانی دارند ، بخصوص صدای کارتر که ابهت خاصی دارد و همین طور خود شخصیت شما که صدایی جذاب دارد . کیفیت صداها هم عالی است .
سلاح‌ها:
سلاح ها تقریبا همگی آَشنا هستند و با این که درست هیلو سه یادم نمی آید اما احتمالا چند سلاح جدید هم اضافه شده ، تنوع سلاح ها تقریبا خوب هستند ، البته میشد سلاح های بیشتری طراحی کرد اما نیاز چندانی نیست ، همین سلاح ها کفایت می کند ، سلاح ها خوب طراحی شدند و از نظر ظاهری کاملا با کیفیت و واقعی ( در واقع قابل باور ) جلوه می کنند . با توجه به میزان گلوله ای که باید برای دشمنان حرام کنید ، کمبود تیر تقریبا مهم ترین چالش شما ست . البته این به آن معنا نیست که همه ی سلاح ها این گونه هستند . شما می توانید از سلاح دشمنان استفاده کنید و به راحتی پیش بروید اما ، اما سلاح های اصلی و قوی شما ، زیاد دوام نمی آورند ، البته بستگی به سبک تیر اندازی شما دارد ، با این حال این مسئله بسیار راحت حل می شود . قسمت های مختلفی هستند که اسلحه و تیر در آنجاست و شما می توانید از آن ها استفاده کنید ، هم چنان می توانید از در بعضی مواقع از بقیه ی اعضای گروه و به خصوص سربازان معمولی درخواست سلاح کنید و آن ها اسلحه ی خودشان را به شما میدهندد . در کل بخش سلاح ها هم بخشی از که زیاد روی آن تمرکز خواهید کرد .
هوش مصنوعی:
هوش مصنوعی بازی نسبت به قبل پیشرفت کرده که شاید خوب باشد اما برای دوستانی که قصد به پایان رساندن بازی روی درجه ی سختی آخر را دارند ، مانند کابوسی وحشتناک است . البته می توان گفت روی هوش مصنوعی تیم نوبل زیاد خوب کار نشده ، گاهی با شما همراه نمی شوند و مثل اینکه شما را نمی شناسند و گاهی گویی شما را فراموش می کنند ، بخصوص در هنگام رانندگی که انگار قصد کشتن شما را دارند و معلوم است هیچ کار خاصی روی این بخش انجام نشده . هوش مصنوعی دشمنان هم خوب است . هر چند که هدف آنها فقط نابود کردن شماست .
موسیقی:
شاهکارترین و بهترین بخش ریچ از نظر من موسیقی آن است که به بازی هویت و زندگی داده . این بخش که همه ی قسمت های بخش تک نفره را فرا گرفته ، چدا قابل فراموش کردن نیست . صحنه های مبارزه ای معمولی کوچک را هم تبدیل به جنگی حماسی و افسانه ای (به قولی legendary) کرده . جدا آدم می تواند بنشیند و مدت ها فقط به این موسیقی های زیبا گوش فرا داد . اگر قرار باشد بهترین موزیک بازی انتخاب شود ، بدون شک ریچ در صدر آن قرار دارد . تا الان کم تر بازی هایی چنین استفاده مفید و بهینه ای موسیقی بازی کرده اند . این می تواند دل گرمی برای بازی های دیگر باشد تا این چنین استفاده ی هدف داری از موسیقی بازی انجام بدهند .
خطر لو رفتن داستان بازی
توصیه میکنم دوستانی که هنوز بازی را به پایان نرساندن این پاراگراف مربوط به داستان را مطالعه نکنند,
داستان بازی اتفاقات بازی ریچ درست قبل از قسمت اول بازی یعنی Combat Evolved است . سیاره ی ریچ که حالا بعد از کره ی زمین به بهترین سنگر گاه و مرکز مقاومت انسان ها تبدیل شده . شخصیت اصلی سه گانه یعنی مستر چیف در آن هنگام در حال آماده سازی خود بوده تا به یه سرباز کامل تبدیل شود ، سرانجام چون سیاره سیاره در شرف نابودی بود از آن رفت . واز اینجا شروع کل بازی هیلو در قسمت اول بود . البته از نظر خط داستانی ربط چندانی بین ریچ و سه گانه ها نیست . از این رو می توان ریچ را شروعی تازه دانست . با این حال دوستانی که Combat Evolved را بازی کرده باشند قطعا شباهت های بسیاری بین آن و ریچ پیدا خواهند کرد . شاید این به خاطر نزدیک بودن مقطع زمانی در داستان دو بازی باشد که به یکدیگر تا حدودی مرتبط اند.
بازی از لحظات اول که کلاهی روی زمین افتاده ، در انتهای داستان این صحنه را دوباره مشاهده می کنیم ، تراژدی و حماسه ی خود را حفظ می کند و در هر مرحله بیشتر تاثیر گذار میشود . در بعضی مراحل تنها و در بیشتر مراحل باید بهمراه اعضای تیم nobel باید ماموریت ها را به پایان برسانیم و متاسفانه باید شاهد کشته شدن این اعضا باشیم در حالی که جان خود را فدا می کنند و تا پای مرگ می جنگند . در مرحله ی آخر فقط شما ( 6 ) باقی مانده اید و در حالی که می توانید خارج شوید وجدانتان اجازه نمیدهد چون کاری نیمه کاره دارید . با گفتن کلمه ی negative آخر شانس شما به پایان میرسد . در آخر فقط شما مانده اید و موجی از دشمنان و سرانجام زیر فشار و حمله ی دشمن با افتخار کشته میشوید و کلاه تان روی زمین می افتد ، این پایان ناراحت کننده ی بازی است. مرگ.
داستان بازی به گاهی به آرامی و گاهی بسیار تند پیش میرود و صحنه های سینمایی زیبایی را شامل میشود . فقط متاسفانه جای یک شخصیت قدرتمند به عنوان بدمن داستان در بازی کم است ، البته باید گفت این یه جنگ است و عملا شخصیت برجسته ای وجود ندارد ، همان طور که شخصیت های بازی به راحتی نابود شدند.
و در آخر:
هیلو ریچ بازی ارزشمندی است که بر خلاف قسمت های قبلی عامه پسند تر (در واقع ایرانی پسند تر ) شده است ، ارزش تکرار مجدد بالایی دارد و می توان به آن دل بست . این بازی فراتر از انتظار ها ظاهر شده و امیدوارم بازی های دیگر این مجموعه در آینده بتوانند راه آن را ادامه بدهند . به امید موفقیت های آینده ی هیلو ریچ .
در کل اگر مشکلات جزئی بازی را کنار بگذاریم و به نکات مثبت بازی هم چون داستان ، صدا گذاری و موزیک متن فوق العاده ، حالت تک نفره طولانی و خوب ، بخش چند نفره ی درگیر کننده و شاهکار ، قابلیت آپگرید شخصیت و گیم پلی بی نقص بازی نگاهی داشته باشیم ، هیچ دلیلی برای از دست دادن این بازی وجود ندارد .
من در این بازی می خواهم بازی کنم