علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی، امروز هم به سبک و سیاق یک و نیم سال گذشته در نطق آغازین مجلس شورای اسلامی با عباراتی خاص به خود و یک سخنرانی که همه ویژگی های یک بیانیه روتین و رایج رسانه‌ای را دارد، به خط و نشان کشیدن برای غرب در موضوع هسته‌ای پرداخت.
لاریجانی از هزار اما و اگر موجود پیرامون نتایج ژنو و لوزان در جامعه سخن گفته و ابراز تاسف از فضای شلوغ گفتاری آمریکایی‌ها در مسئله هسته‌ای ایران پرداخت. از سنگی گفت که کنگره در مسیر مذاکرات انداخته و به جملات مسخره تکراری که همه گزینه‌ها روی میز است اشاره کرد. و در نهایت هم اعلام کرد مجلس تحولات دوره نگارش متن را با دقت رصد می‌کند و مراقبت تام خواهد داشت و مسئولان مربوطه نیز موظفند نتایج مذاکرات را با نمایندگان مجلس در میان بگذارند.
این رویه متداولی است که یک و نیم سال گذشته، مجلس شورای اسلامی در قبال مذاکرات هسته ای در پیش گرفته است. نطق‌های معمولی و تقریبا تکراری رئیس، امضاء بیانیه توسط نمایندگان و چند بار رفت و آمد نه چندان مثمر ثمر مسئولان پرونده هسته‌ای کشور به مجلس شورای اسلامی.
و این ها همه در حالی است که طرف مقابل از ظرفیت دستگاه قانونگذار خود بهترین استفاده را برای حداکثری کردن فشار به ایران برده است. تصویب قانونی که توافق نامه را مشروط به تایید کنگره امریکا می کند تنها یکی از این اقدامات است.
اما سوال جدی اینجاست که صرف نظر از اقدامات محدود تعدادی معدود از نمایندگان انقلابی مجلس، آیا ظرفیت قوه تقنینی کشور محدود به همین نطق‌های تکراری رئیس در ابتدای جلسه و امضاء بیانیه‌های بی خاصیت توسط نمایندگان است؟
آنهم در شرایطی که خبره ترین کارشناسان مسائل سیاسی، حقوقی و بین‌الملل و حتی دیپلمات‌های با تجربه (همچون جواد لاریجانی) از ریل گذاری غلط مذاکرات و نتیجه ای که به ضرر منافع ملت ایران است سخن می‌گویند؟
آیا این روزها این سوال جدی نباید طرح شود که چرا تیم مذاکره کننده این اجازه را به خود داده است که آزادانه خطوط قرمز نظام را پشت سر بگذارد و در چارچوبی متفاوت مذاکرات را به پیش ببرد.
قطعا نقش آفرینی فعال مجلس در مهمترین موضوع سیاست خارجی بعد از انقلاب اسلامی، آنچیزی نیست که این روزها شاهد آن هستیم. بایگانی طرح‌های پخته و ناپخته‌ای که برای پرداختن به موضوع هسته‌ای ارائه شده است در کشوی هیات رئیسه مجلس و بسنده کردن به چند نطق و بیانیه نمی تواند از ضرر بزرگی که این روزها متوجه کشور است جلوگیری کند.
سکوت منفعلانه در این روزها، یادآور سکوت بعضا سیاسی کارانه در برهه های حساس توسط فعالان موثر سیاسی است که برای آنکه نه سیخ بسوزد و نه کباب، سکوت کردند تا در آینده هزینه سیاسی موضع انقلابی خود را نپردازند، اما نکته مهم آنجاست که اینبار ماجرا متفاوت است. در این روند مذاکرات، پیروزی و برنده ای وجود نخواهد داشت که تصور شود با سکوت می توان شریک و سهیم آن پیروزی شد.
این روزها، روزهای نقش آفرینی تاریخ سازان است.
منبع : رجانیوز – علی نادری
برای امتیاز دادن به این مطلب اینجا کلیک کن
[کل آراء: 0 میانگین: 0]
Related Images:
Visits: 10
