نودیها
تفاوت سحرنویس و دعانویس / برای مشکلات به کجا برویم؟ – متن در ادامه.
بسم الله الرحمن الرحیم
امروزه متاسفانه حتی برخی از به اصطلاح تحصیل کرده های ما هم مشکلی پیدا می کنند می روند سراغ افرادی که به آنان اصطلاحا دعا نویس می گویند.
در گذشته اگر اهالی یک روستایی به مشکلی بر می خوردند به دلیل آنکه سوادی نداشتند به محضر یک سید جلیل القدر یا یک عالمی می رسیدند و از او طلب دعا می کردند وی هم از همان کتابها و روایات معروف دعایی می نوشتند تا آن مردم بخوانند و مشکلشان حل شود.
یکی از مباحثی که امروز با هم خلط شده است همین است یعنی سحر نویس و جادو نویس را دعا نویس خطاب می کنند که به کل غلط است.
اول اینکه ، هیچکدام از این افرادی که امروزه دکان باز کرده اند به اسم دعا نویسی چه بسا سحر و جادو هم چیزی نمی دانند اگر هم کسی باشد که بداند بسیار عده کمی هستند اگر ، شاید در میلیون یک نفر باشد آن هم باشک و شبهه باید گفت. اینکه سحر واقعیت دارد بله واقعیت دارد اما دین به شدت این عمل را نهی کرده. عملی که حرام است و روایتهایی در رد این عمل و با شدت داریم که نهی شده است.
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِامْرَأَهٍ سَأَلَتْهُ أَنَّ لِی زَوْجاً وَ بِهِ عَلَیَّ غِلْظَهٌ وَ إِنِّی صَنَعْتُ شَیْئاً لِأُعَطِّفَهُ عَلَیَّ فَقَالَ لَهَا رَسُولُ اللَّهِ ص أُفٍّ لَکِ کَدَّرْتِ الْبِحَارَ وَ کَدَّرْتِ الطِّینَ وَ لَعَنَتْکِ الْمَلَائِکَهُ الْأَخْیَارُ وَ مَلَائِکَهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ قَالَ فَصَامَتِ الْمَرْأَهُ نَهَارَهَا وَ قَامَتْ لَیْلَهَا وَ حَلَقَتْ رَأْسَهَا وَ لَبِسَتِ الْمُسُوحَ فَبَلَغَ ذَلِکَ النَّبِیَّ ص فَقَالَ إِنَّ ذَلِکَ لَا یُقْبَلُ مِنْهَا.
زنی نظر پیامبر را جویا شد که: من شوهری دارم که با من مهربان نیست! و من چاره‌ای کرده‌ام که با من مهربان شود! (و منظورش استفاده از سحر و جادو بود)
پیامبر فرمود: اُف بر تو. تو با این کار آب دریاها و چشمه‌ها را کدر ساختی و ملائکه آسمان‌ها و زمین تو را لعنت کردند.
(اُف اصطلاحی برای ابراز انزجار است که این عمل نسبت به والدین در قرآن نهی شده و حرام شمرده شده)
پس آن زن روزها را روزه می‌گرفت و شب‌ها به نماز مشغول بود و سرش را هم تراشیده بود و لباس‌های خشن پوشیده بود.
این خبر به گوش پیامبر رسید. فرمود: از او قبول نمی‌شود.این یک نمونه از روایت در مورد سحر است که پیامبر(صلوات الله علیه) به شدت برخورد کردند.
اما راهکار چیست؟
پس ، در مشکلاتمان به چه چیزی یا چه کسی پناه ببریم؟
راههای مختلفی دین جلوی پای ما قرار داده است
اول : دعا کردن. امروز شکر خدا همه سواد خواندن دارند و اگر نداشته باشند یک باسوادی در خانه است کتابهای دعا مثل مفاتیح الجنان پر است از دعاهای مختلف. خود انسان هم می تواند ساده دعا کند و از خدا بخواهد. قرآن خواندن هم بسیار موثر است کسی که قرآن بخواند و انس داشته باشد از بسیاری از مسایل ناخودآگاه دور می شود.
دوم : توسل. قدیم تر ها رسم بود روضه موسی بن جعفر (علیه السلام) می گرفتند یا سفره ای با نام اهل بیت (سلام الله) پهن می کردند یا صلواتی نذز میکردند. امروز هم خیلی ها متوسل می شوند ولو دقایق کوتاهی خودتان باشید در هر جایی حالی پیدا کنید توسل حاصل می شود.
سوم : توکل کردن. توکل ، یک جور اطمینان خاطر و قلب است به منبعی لایزال به کسی که قدرتش ، حکمتش و مهربانی اش پایانی ندارد توکل انسان را تبدیل می کند به یک دریا یه یک کوه استوار که خستگی ندارد و ترسی به دلش راه نمی دهد اینها شعارنیست باید تمرین کنیم که در همه کارها توکل داشته باشیم.
چهار: عقل و تدبیر. اگر من با اطرافیانم مشکل دارم اگر با همسرم با دوستم مشکلی دارم اگر مشکل مالی دارم یک بار هم که شده به خودم نگاه کنم اشکالی چه بسا در من هست که باعث این مشکل شده است. اگر عصبانی هستم تمرین کنم نباشم اگر تنبلم سعیم را بیشتر کنم اگر اشتباهی در زندگی کرده ام و چوبش را میخورم سعی کنم جبران کنم. من خودم را درست کنم بعد توقع داشته باشم همه چیز درست شود ضمن اینکه این دنیا قرار نیست همه چیز کامل باشد به هرحال مسایل و نواقصی پیش می آید که چاره ای از آن نیست.
در آخر این نکته هم بسیار لازم و ضروری است که ممکن است شما حاجتی دارید و در این زمان یا در این دنیا صلاح نیست به آن برسید بنابراین شما دعا کنید امید داشته باشید و بخواهید اگر هم نشد خدا قیامت جبران خواهد کرد که مطمئن باشید اگر می دانستیم چقدر آن جا احتیاج داریم دعا می کردیم همه چیز را آن جا به ما بدهند. مرحوم قاضی استاد مرحوم بهجت فرموده بودند که ۴۰ سال دعایی می کردم و چیزی می خواستم بعد از چهل سال فهمیدم و گفتند که صلاح نیست.
انشالله با راههای مختلف با ارتباط قوی تر با اهل بیت و قرآن کریم و رفت و آمد در هیئتها ، محافل و مساجد خودمان را بیشتر به خدا نزدیک کنیم و سراغ دکانهایی که باز شده و پین شده نرویم.
