نودیها : روزنامه انگلیسی گاردین روز دوشنبه ۱۹ اکتبر (۲۷ مهر) گزارشی منتشر کرده که نشان می‌دهد زنان شاغل در سازمان‌های امدادرسان بین‌المللی به طور گسترده ولی پنهان مورد اذیت و آزار جنسی قرار می‌گیرند.
این گزارش تاکید کرده که در بیشتر موارد این اذیت و آزارها علنی نشده و پیگیری هم نمی‌شود و به اصطلاح “گرد وخاکی است که با جارو زیر فرش پنهان می‌شود”.
زنانی که در این گزارش با آنان گفت‌وگو شده به گاردین گفته‌اند که آزار جنسی زنان در بزرگترین سازمان‌های غیردولتی و موسسات وابسته به سازمان ملل تا خیریه‌های کوچک رواج دارد و در هیچیک از این موسسات حمایتی از این زنان و یا اقدامی برای پیشگیری از این گونه آزارها صورت نمی‌گیرد.
به گفته مصاحبه‌شوندگان، زنانی که خشونت‌های جنسی علیه خود را در این سازمان‌ها علنی می‌کنند اغلب مارک “زنان دردسرساز” می‌خورند. یکی از این زنان به “گاردین” گفته که پس از آنکه توسط یکی از همکارانش در یک سازمان غیردولتی محلی در سودان جنوبی مورد تجاوز قرار گرفت و این موضوع را فاش کرد، از کار اخراج شد.
این زن آمریکایی که برای موسسه کارتر، ثبت شده در آتلانتا کار می‌کرده، گفته است که پس از اعلام تجاوز، هیچ گونه کمک فکری یا پزشکی به او نشد و حتی از او نپرسیدند که اصلا به کمک نیاز دارد یا نه.
پس از آنکه او اعتراضاتش را نسبت به بی‌توجهی‌های موسسه محل کارش درباره موضوع تجاوز ادامه داد، از کار اخراج شده است.
موسسه کارتر اما در واکنش به این سخنان به “گاردین” گفته که زن یادشده هم کمک‌های پزشکی دریافت کرده و هم برای گرفتن کمک‌های مشاوره‌ای ترغیب شده اما درباره علت اخراج او چیزی نگفته است.
این گزارش ها در حالی مطرح می شود که غربی ها مدعی اند با آزادی جنسی در جامعه، آمار تجاوز به زنان کاهش یافته و توانسته اند با اقداماتی این چنینی حضور زنان در جامعه را تسهیل کنند!
حتی آنها پا را فراتر گذاشته و مدعی شده اند بحث تجاوز جنسی در جوامع آنها دیگر تابو نیست و زنان در صورتی که مورد تجاوز جنسی قرار بگیرند می توانند به راحتی و بدون هیچ ترسی شکایات خود را مطرح کنند؛ ادعایی که آمارها عکس آن را ثابت می کنند.
به گزارش دویچه وله، اخیرا انستیتوی هدینگتون در کالیفرنیا که کمک‌های روانپزشکی برای امدادرسانان را سازماندهی می‌کند به تحقیق درباره موضوع خشونت جنسی در سازمان‌های کمک‌رسان پرداخته است.
آلیسیا جونز، معاون این موسسه به گاردین گفت: «این موضوع در ابعاد بزرگی پنهان نگاه داشته شده است. تاکنون هیچ تحقیق دقیقی در این باره صورت نگرفته است. در داخل بیشتر سازمان‌ها زمزمه‌هایی در این مورد شنیده می‌شود اما قربانیان به دلایل گوناگون از علنی کردن این موضوع پرهیز می‌کنند.»
به گفته او در خوش‌بینانه‌ترین حالت تنها یک درصد از این خشونت‌ها گزارش می‌شوند.
کریستینا وایل، که در ایجاد امنیت انسانی در محیط‌های کاری تخصص دارد، می‌گوید: «متاسفانه هیچ آمار طبقه‌بندی‌شده و دقیقی از خشونت جنسی وجود ندارد. این گونه خشونت‌ها اغلب بسیار به ندرت و تنها از طریق بخش تدابیر امنیتی بشردوستانه و به صورت اتفاقی گزارش می‌شوند.»
به گفته این کارشناس، اطلاعات درباره نوع این خشونت‌ها و موقعیت و مکانی که این خشونت‌ها در آنها اتفاق افتاده می‌توانند بسیار مفید باشند و موضوع را تا حدی روشن کنند؛ موضوعی که به گفته او تاکنون “تنها به زیر فرش جارو شده است”.
در هفته‌های گذشته “پروژه بین‌المللی حقوق زنان” (IWRP) در کانادا سعی کرده آمار خشونت‌های جنسی در میان کسانی را که فعالیت‌های بشردوستانه انجام می‌دهند، مشخص کند.
سازمان مزبور از بیش از هزار نفر که بیشتر آنها زن هستند، دعوت کرده است که تجربیات خود از خشونت جنسی در میان سازمان‌های بشردوستانه را در اختیار این نهاد بشردوستانه قرار دهند. بسیاری از این افراد ابتدا شروع به بازگویی تجربیات خود در این زمینه کرده‌اند اما پس از مدتی از ادامه این افشاگری خودداری ورزیده‌اند. به نظر کارشناسان این سازمان، ترس عامل اصلی این خودداری است.
مگان نوبرت یکی از قربانیان تجاوز جنسی که برای یک موسسه امدادرسان وابسته به سازمان ملل در سودان جنوبی کار می‌کرد، چندی پیش این موضوع را علنی کرد. او فاش کرد که به او مواد اعتیادآور خورانده شده و سپس به او تجاوز شده است.
او می‌گوید کسانی که مورد خشونت جنسی قرار می‌گیرند از گزارش کردن این خشونت پرهیز می‌کنند چرا که در نبود حمایت‌های درون سازمانی از عواقب این بازگویی واهمه دارند.
به گفته نوبرت چیزی که در سازمان‌های کمک‌رسان به این افراد دیکته می‌شود، این است: «ساکت بمانید، این مسئله‌ای است که باید آن را بپذیرید حتی اگر این کار را همکارتان انجام داده باشد.»
به گفته خانم نوبرت فعالیت‌های بشردوستانه در حال حاضر یک دنیای کاملا مردانه و مردسالار است. اکثریت کسانی که در این گونه سازمان‌ها کار می‌کنند مردان هستند.
به گفته او ضروت دارد که این سازمان‌ها قبل از هرچیز این واقعیت را بپذیرند که خشونت جنسی در این موسسات وجود دارد. این اولین قدم برای شکستن تابوی این موضوع است و تنها پس از این مرحله است که می‌توان درباره این مشکل صحبت کرد.
یک منبع آگاه که در کمیته نجات بین‌المللی IRC کار می‌کند به گاردین گفته است در این موسسه که از سوی دیوید میلی‌بند، وزیر امور خارجه پیشین بریتانیا اداره می‌شود، انتظاری که از قربانیان خشونت جنسی و حتی تجاوز وجود دارد این است که اگر در جریان ماموریت در یک کشور دیگر مورد تجاوز قرار گرفتند، این موضوع را به سازمان خود اطلاع ندهند. به گفته این فرد کسانی که موارد آزار و خشونت جنسی را علنی می‌کنند با برچسب “فمینیست دردسرساز” روبرو می‌شوند.
این زن به گاردین گفت: «جایی که ما کار می‌کنیم یک کلوب مردانه است و قواعد این گونه مکان‌ها در آنجا حکمفرماست. شغل ما رابطه مستقیمی با آبرو و خوشنامی ما دارد. این اعتقاد در میان بیشتر مردم رواج دارد که کسانی که مشغول فعالیت‌های بشردوستانه هستند با حضور در میدان جنگ و درگیری عملی قهرمانانه انجام می‌دهند، واقعیت اما این است که خطری که ما را از سوی مردان دور و برمان تهدید می‌کند به مراتب بیشتر از حضور در محیط‌های جنگ‌زده است.»
یک سخنگوی کمیته بین‌المللی نجات IRC در پاسخ به این سخنان گفته که این نهاد هرگونه ادعای اعضایش را مبنی بر سوءرفتار کاملا جدی می‌گیرد و در جریان رسیدگی به ادعاهای مطرح‌شده، هویت کارمندانش را فاش نمی‌کند و هرگونه اطلاعاتی در این زمینه را سری قلمداد می‌کند.
این فرد گفته کمیته بین‌المللی نجات این اطمینان را به کارمندانش داده که همیشه در کنار آنهاست و هر گزارش درباره سوءرفتار را ضبط کرده و در سیستم آرشیو این سازمان نگهداری می‌کند.
اکثر کسانی که در این باره با گاردین گفت‌وگو کرده‌اند بر این نظرند که سازمان‌های امدادرسان باید فضای داخلی خود را تغییر داده و با حفظ منزلت انسانی قربانیان خشونت جنسی به آنها این امکان را بدهند که تجربیاتشان را در این مورد به راحتی بیان کنند و این اطمینان را داشته باشند که مورد حمایت سازمان‌های مربوطه قرار می‌گیرند.
منبع : جام نیوز
