در هر استانی ممکن است ظرفیت‌ها و استعدادهایی وجود داشته باشد که بنا به دلایلی شناخته نشده باشند، اما وجود روستاهایی با وجود محرومیت مطلق و نبود کمترین امکانات زندگی، روز به روز کمرنگ‌تر شده است. شاید باور وجود روستاهایی فاقد برق، آب آشامیدنی و گاز در روزگار کنونی کمی بعید به نظر برسد، با این وجود روستاهایی در جنوب استان کرمان وجود دارد که عدم وجود آب آشامیدنی، برق، گاز و ابتدایی‌ترین امکانات بهداشتی تنها گوشه‌ای از محرومیتشان است.
از مرگ زنان باردار تا چوپانی کودکان
اهالی “کشیت و آمیس” شاهد مرگ زنان بارداری بوده‌اند که به‌علت نبود امکانات جان خود را از دست داده‌اند. “آمیسی‌ها” شاهد رشد و استعداد فرزندانشان بوده‌اند که به‌علت نبود مدرسه راه چوپانی را در پیش گرفته‌اند. خیلی از اهالی این دو روستا تا به حال رنگ شهر را به خود ندیده‌اند، چرا که تنها راه ارتباطی آن‌ها را” مال‌رو” است که باید از میان کوه‌ها بگذرند تا به آبادی برسند.
هفته گذشته هلال احمر استان کرمان در راستای اجرای طرح کاروان سلامت با یک فروند بالگرد (تنها راه ارتباطی با اهالی این دو روستا) با حضور پزشک متخصص داخلی، ماما، بینایی‌سنج و بهداشت محیط میان این ۵۰ خانوار رفت و به توزیع دارو میان آن‌ها پرداخت. همراهی با تیم هلال احمر فرصت مناسبی برای ثبت لحظات زندگی این روستاییان شد.
مشکل اصلی روستا؛ نبود راه ارتباطی
فاصله این دو روستا تا بم شاید حدود یکصد کیلومتر باشد، اما تا آنجا از بعد زمان به‌علت نبود جاده و راه مال‌رو فاصله حدود ۴ ساعت است. وجود رشتهکوههای به‌هم پیوسته, دست اهالی این دو روستا را از امکانات به‌دور نگاه داشته است. در واقع وجود رشتهکوههای متوالی باعث شده تا هیچ‌یک از مسئولان فکری برای راهسازی در این منطقه خوش آب و هوا نکنند. شاید در اولین نگاه به منطقه از ارتفاع، این سؤال به ذهنت خطور کند که به‌راستی اهالی محروم این روستاها چه دلیل یا دلایلی برای انتخاب منطقه به‌عنوان محل زندگی‌شان داشته‌اند. شاید این روستاها در گذشته‌های دور به‌واسطه برخورداری از آب فراوان و هوای مناسب بهترین مناطق برای گذران زندگی بودند اما انگار اجدادشان پیش‌بینی نکرده بودند که روزگاری “کشیت و آمیس” محروم‌ترین مناطق بم و شاید هم کشور باشند. اهالی این دو روستا که همه درون کپرهای کم‌ارتفاع زندگی می‌کنند معتقدند که نبود راه دسترسی و صعب العبور بودن منطقه باعث شده که جلوی ورود خیلی از امکانات به روستاها گرفته شود.
زندگی همچنان در کپرهای تاریک ادامه دارد
آن‌طور که اهالی این دو روستا می‌گویند، غیر از راه دسترسی، از برق، آب و سایر امکانات اولیه بهداشتی محرومند. تنها داشته اهالی این روستاها آب و هوای سالم و طبیعت بکری است که تا به امروز پای انسان‌های مدرن امروزی به آنجا باز نشده است و این تنها حسن این واقعیت تلخ است.
“محمدی” پیرمردی که از کودکی در این روستا زندگی می‌کند نبود راه دسترسی را مهمترین مشکل این منطقه می‌داند و می‌گوید: بسیاری از افراد روستا طی سال‌های اخیر به‌علت بیماری‌های ناگهانی، عدم دسترسی به بیمارستان در مرکز شهر، جان باخته‌اند.
وی نبود برق را این‌گونه توصیف می‌کند: هرشب در تاریکی به سر می‌بریم و شب را به صبح می‌رسانیم.
او می‌گوید: نبود امکانات اولیه باعث شده که دانش آموزان مقطع دبستان در کپر درس بخوانند و مقاطع بالاتر هم با سختی فراوان به منطقه “روداب” و یا بم بروند.
خانم پورمکی یکی دیگر از ساکنان این روستا به خبرنگار تسنیم می‌گوید: نبود امکانات باعث شده تا به‌شیوه ۵۰ سال قبل زندگی کنیم. آیا احداث راه در این منطقه واقعاً غیرممکن بوده و هست؟
رودخانه‌ای که آدم‌ها را می‌بلعد
پورمکی از خاطراتی تلخ می‌گوید؛ خاطرات تعدادی از بانوان باردار روستا که به‌علت عدم دسترسی به امکانات درمانی، در مسیرهای صعب العبور جان خود را از دست داده‌اند.
همسر خانم پورمکی هم از سقوط و غرق شدن اهالی روستا به‌واسطه وجود رودخانه در مسیر، می‌گوید.
همسر خانم پورمکی همچنین از سختی کار همسرش برای آشپزی می‌گوید.
وی اظهار داشت: سال‌هاست که همسرم با هیزم و روی آتش آشپزی می‌کند و نبود راه مناسب باعث شده است تا نتوانیم سیلندر گاز تهیه و بره‌روی گاز پخت و پز کنیم.
خانه‌هایی که از قد آدم‌ها کوتاه‌تر است
کمی به داخل منطقه پرسه می‌زنم و عمق محرومیت بیشتر و بیشتر می‌شود تا جایی که به یک کپر که دیواره‌های سنگی‌اش بیشتر از دیگر قسمت‌ها خودنمایی می‌کند، می‌رسم.
این دیواره‌ها آن‌قدر کوتاه هستند که حتی دانش آموزان مقطع ابتدایی نیز باید برای ورود به آن سرشان را خم کنند.
این روزها که هوا مساعد شده بچه‌ها در علفزارهای کنار مدرسه کپری‌شان به فراگیری علم مشغولند. میلاد که با عشق و علاقه مأموریت سربازمعلمی‌اش را در این مناطق سپری می‌کند از لذت آب و هوای اینجا در این فصل می‌گوید. وی البته از سرمای سوزناک زمستان به‌علت نبود سرپناه مناسب برای بیتوته گله‌مند است.
وی که به‌همراه دوست همکار و هم‌خدمتی‌اش درون خانه‌اش به‌علت ارتفاع کم سرش را خم کرده می‌گوید: از اول مهرماه تا به امروز فقط یک بار آن هم به‌خاطر تعطیلات عید به خانه‌ام در کرمان رفته‌ام.
معلم روستا اظهار داشت: نبود راه ارتباطی مناسب باعث شده است در طول سال تحصیلی فقط دو بار به خانه سر بزنم، یک بار شب عید و یک بار هم بعد از تعطیلی سال تحصیلی.
وی نبود آب بهداشتی و لوله‌کشی را از مشکلات عدیده مردم می‌داند و می‌گوید: همواره برای آشامیدن آب از آب چشمه‌ها استفاده می‌کنیم.
علی آقا یکی دیگر از اهالی می‌گوید: نبود راه دسترسی همه‌ساله باعث می‌شود تا بسیاری از مواد لبنی و میوه‌های سردسیری منطقه برای فروش به بم نرسد و در روستا حیف و میل می‌شوند.
دامداری شغل اصلی مردمان این روستاها است و فروش محصولات لبنی تنها منبع درآمد “کشیت و آمیسی‌ها” است.البته این دامداران آن‌قدر از شهر به‌دور هستند که قیمت محصولاتشان نصف قیمت بازار لبنیات شهر است.
آمیسی‌ها؛ مهمان‌نواز اما گلایه‌مند
در این سفر مردم این دو روستا با وجود محرومیت فراوان آن‌چنان دست و دلباز برای مسئولانی که به‌همراه تیم هلال احمر به اینجا آمده‌اند مهمان نوازی می‌کنند که با خود می‌گویم کاش مسئولان بتوانند زحمات این مردم سختی کشیده را جبران کنند.
در این سفر امام جمعه بم برخی مسائل احکام را به روستائیان یادآوری کرد. حجت الاسلام قاسم دانشی به مسئولان حاضر در سفر تأکید کرد که در مورد رفع مشکلات و محرومیت‌های منطقه سریعتر چاره اندیشی کنند.
فرماندار بم نیز گفت: همچون همه هموطنان، اهالی این دو روستا نیز حق برخورداری از امکانات را دارند.
رضا اشک افزود: نبود راه دسترسی باعث شده تا جلوی ورود سایر امکانات اولیه به منطقه گرفته شود.
به گزارش تسنیم، بخشی از مسیر اهالی این روستاها با آبگیری سد “نسا”، به زیر آب رفت که با احداث پلی کم‌عرض این مشکل تاحدودی برطرف شده است اما بعد از پل، وجود صخره‌ها باعث شده تا راه دسترسی ایجاد نشود.
سفر ما به “کشیت و آمیس” به پایان می‌رسد، اهالی این دو روستا با مهمان‌نوازی گرمشان مسئولان و قول‌های مساعدی را که داده‌اند, بدرقه می‌کنند اما آن‌ها هنوز سرمای اسفند سال گذشته و دو هفته بی‌آب و غذایی ناشی از برف را یادشان نرفته است که باز همین بالگرد هلال احمر به دادشان رسید.
خبرگزاری تسنیم
Related Images:
Visits: 17
