چندی پیش ویل رایت خالق افسانه ای سری بازی های The Sims در یکی از مصاحبه های خود در جواب سؤال خبرنگاری راجع به تأثیرات بازی های رایانه ای گفت:"بازی های رایانه ای تنها مکان و رسانه ای است که اجازه ی ارتکاب هرگونه گناه و اشتباهی را می دهد بی آنکه بازی کننده از عواقب آن ترسی داشته باشد." با این امید که بتوانم در ادامه یکی از بزرگ ترین بازی های تبهکاری ، تجربه ی یک خلافکار حرفه ای بودن را داشته باشم ، به سراغ مافیا 2 رفتم. بازی ای که دست پخت 6 سال تلاش (!) تیم سازنده استودیوی شعبه چک 2K است. اما آیا به راستی این بازی ارزش 6 سال انتظار را داشت؟! در ادامه به بررسی ابعاد مختلف این بازی خواهیم پرداخت و بازی را از زوایای مختلف به نقد خواهیم کشید.
با توجه به داستان قوی قسمت اول ، انتظار از این بخش در قسمت دوم بسیار بالا رفته است. بازی در اصل خاطرات "ویتو" است و تمی کاملا کلیشه ای دارد. باز هم همان رویای دنیای جدید و باز هم همان مهاجرت به امریکا! ویتو به همراه خانواده اش از سیسیل به امریکا و شهر "امپایر بی" مهاجرات و در این شهر رشد میکند. پس از مرگ پدر ، ویتو برای تأمین پول و پرداخت بدهی های پدرش ، به همراه دوستش "جو" دست به سرقت میزند که در این حین ویتو دستگیر شده و برای جنگ با فاشیست های موسولینی به ایتالیا فرستاده میشود. در همین اتفاق ساده ، بازی اولین سخن جدی خود را بیان میکند:"جنگ اجباری!" سربازانی که به اجبار میجنگند! تبهکارانی که به زور اسلحه عازم میدان نبرد میشوند و خوب چه کسی از این سربازان انتظار فداکاری و مردانگی دارد؟! سربازانی که از لحاظ بدی و جنایت چیزی از دشمنان فاشیست خود کم ندارند و هم اکنون نیز این مسئله را به خوبی در جنگ های اخیر امریکا شاهد هستیم.
نکته بعدی تغییر هویت مهاجران است. ویتو یک سیسیلی است و نمادی از سنت گرایی و وطن پرستی میباشد. حال این نماد به راحتی به ایتالیا میرود و به راحتی به جنگ میپردازد! هر چند موسولینی در ایتالیا هم منفور بود اما نبرد با هم وطنان در لباس کشوری دیگر آن هم برای یک سیسیلی بسیار تأمل برانگیز و عجیب است.
در هر حال ویتو پس از دو سال به امپایر بی باز میگردد و اینجاست که یکی از نقاط ضعف داستان نمایان میشود. این نقطه ضعف تعامل سرد وکوتاه ویتو و خانواده اش است به طوری که در ابتدای ورود به شهر به صورت جزئی دیداری بین آنها برقرار شده و دیگر تا زمان ملاقات خواهر ویتو در زندان از آن خبری نیست! پس از آن هم درخواست "فرانچسکا" برای تنبیه "اریک" از معدود تعاملات ویتو و خانواده اش است که برای یک سیسیلی که مظهر خانواده است ، بسیار عجیب و دور از انتظار مینماید. از بی قیدی ویتو نسبت به خانواده اش همین بس که پس از تنبیه اریک توسط ویتو ، فرانچسکا از وی میخواهد که آنها را تنها بگذارد و ویتو به راحتی قبول میکند! این رفتار برای یک سیسیلی بی غیرتی عظیمی به حساب می آید! مثلا "مایکل کورلئونه" در فیلم "پدر خوانده" در موقعیتی مشابه شوهر خواهر خود را به دلیل بد رفتاری و خیانت به خواهرش میکشد اما ویتو … ! مافیا 2 به شدت در زمینه مسائل خانوادگی کوتاهی کرده به طوری که داستان میتوانست با گره خوردن با این گونه مسائل به خوبی پیچیده و جذاب گردد که به هر دلیلی این اتفاق نیفتاده است. نکته بعدی مربوط به شخصیت پردازی کاراکترها میباشد. بحث در این باره را با ویتو آغاز میکنیم. ویتو فردی نسبتا آرام و کمی منطقی است که بر خلاف جو خوش گذران و عیاش نیست. شخصیت پردازی وی خیلی خوب کار نشده و حتی تضادهایی بین روحیات وی مشاهده میشود! مثلا ویتو در ماموریت ها ، فردی خشن و بی رحم مینماید اما همین فرد وقتی از ماموریت هنری مبنی بر کشتن "لئو گالانته" آگاه میشود ، رو در روی هنری قرار میگیرد و دلیل خود را نیکی های لئو در زندان میداند اما ناگهان با درخواست لئو ، وی را با هنری تنها میگذارد با اینکه میداند هنری لئو را خواهد کشت!!! حال همین شخصیت در پایان بازی با اینکه خوبی های بسیاری از دوستش جو دیده است ولی تسلیم حرف های لئو میشود و حتی تلاشی برای نجات جو انجام نمیدهد! از این دست مثال ها در بازی به کثرت اتفاق میفتد و نشان از سر در گمی نویسنده دارد. البته این امکان هم وجود دارد که محدودیت های گیم پلی مانع از اجرای صحیح سناریو شده باشد ، اما در هر حال این مشکلات بسیار چشم گیر است. شخصیت جو بهتر از ویتو پرداخته شده است. حداقل اینکه در وی اینگونه تضاد ها به این وفور یافت نمیشود. وی شخصیتی مادی گراست و فقط برای پول کار میکند و بازی کننده این ویژگی را تا پایان بازی و حتی هنگام خیانت وی هم باور دارد اما اینجاست که معدود غافل گیری های داستان رغم میخورد و جو این بار دوستش را ترجیح میدهد. جو نمادی از یک دوست نا باب است و این نکته را مادر ویتو هم به او گوشزد میکند و ویتو را از مراوده با او منع میکند اما چیزی که در این جا قابل تامل میباشد این است که جو در طی بازی بیشتر به دوستی فداکار میماند تا فردی ناباب و این ویژگی ها و ویژگی های دیگر اوست که وی را از ویتو برتر میکند. شخصیت پردازی دیگر کاراکتر ها که افتضاحی کامل است. یعنی بازی اصلا اجازه تعامل با آنها را نمیدهد که بتوان راجع به شخصیت پردازی شان قضاوت کرد! در کل شخصیت پردازی مافیا 2 بسیار ضعیف کار شده به طوری که در طول بازی اصلا حس برقراری ارتباط بین بازی کننده و کاراکتر ها به وجود نمی آید و این مسائل است که ویتو را بسیار پایین تر از "تامی آنجلو" نگه میدارد.
در هر حال ویتو پس از دو سال به امپایر بی باز میگردد و اینجاست که یکی از نقاط ضعف داستان نمایان میشود. این نقطه ضعف تعامل سرد وکوتاه ویتو و خانواده اش است به طوری که در ابتدای ورود به شهر به صورت جزئی دیداری بین آنها برقرار شده و دیگر تا زمان ملاقات خواهر ویتو در زندان از آن خبری نیست! پس از آن هم درخواست "فرانچسکا" برای تنبیه "اریک" از معدود تعاملات ویتو و خانواده اش است که برای یک سیسیلی که مظهر خانواده است ، بسیار عجیب و دور از انتظار مینماید. از بی قیدی ویتو نسبت به خانواده اش همین بس که پس از تنبیه اریک توسط ویتو ، فرانچسکا از وی میخواهد که آنها را تنها بگذارد و ویتو به راحتی قبول میکند! این رفتار برای یک سیسیلی بی غیرتی عظیمی به حساب می آید! مثلا "مایکل کورلئونه" در فیلم "پدر خوانده" در موقعیتی مشابه شوهر خواهر خود را به دلیل بد رفتاری و خیانت به خواهرش میکشد اما ویتو … ! مافیا 2 به شدت در زمینه مسائل خانوادگی کوتاهی کرده به طوری که داستان میتوانست با گره خوردن با این گونه مسائل به خوبی پیچیده و جذاب گردد که به هر دلیلی این اتفاق نیفتاده است. نکته بعدی مربوط به شخصیت پردازی کاراکترها میباشد. بحث در این باره را با ویتو آغاز میکنیم. ویتو فردی نسبتا آرام و کمی منطقی است که بر خلاف جو خوش گذران و عیاش نیست. شخصیت پردازی وی خیلی خوب کار نشده و حتی تضادهایی بین روحیات وی مشاهده میشود! مثلا ویتو در ماموریت ها ، فردی خشن و بی رحم مینماید اما همین فرد وقتی از ماموریت هنری مبنی بر کشتن "لئو گالانته" آگاه میشود ، رو در روی هنری قرار میگیرد و دلیل خود را نیکی های لئو در زندان میداند اما ناگهان با درخواست لئو ، وی را با هنری تنها میگذارد با اینکه میداند هنری لئو را خواهد کشت!!! حال همین شخصیت در پایان بازی با اینکه خوبی های بسیاری از دوستش جو دیده است ولی تسلیم حرف های لئو میشود و حتی تلاشی برای نجات جو انجام نمیدهد! از این دست مثال ها در بازی به کثرت اتفاق میفتد و نشان از سر در گمی نویسنده دارد. البته این امکان هم وجود دارد که محدودیت های گیم پلی مانع از اجرای صحیح سناریو شده باشد ، اما در هر حال این مشکلات بسیار چشم گیر است. شخصیت جو بهتر از ویتو پرداخته شده است. حداقل اینکه در وی اینگونه تضاد ها به این وفور یافت نمیشود. وی شخصیتی مادی گراست و فقط برای پول کار میکند و بازی کننده این ویژگی را تا پایان بازی و حتی هنگام خیانت وی هم باور دارد اما اینجاست که معدود غافل گیری های داستان رغم میخورد و جو این بار دوستش را ترجیح میدهد. جو نمادی از یک دوست نا باب است و این نکته را مادر ویتو هم به او گوشزد میکند و ویتو را از مراوده با او منع میکند اما چیزی که در این جا قابل تامل میباشد این است که جو در طی بازی بیشتر به دوستی فداکار میماند تا فردی ناباب و این ویژگی ها و ویژگی های دیگر اوست که وی را از ویتو برتر میکند. شخصیت پردازی دیگر کاراکتر ها که افتضاحی کامل است. یعنی بازی اصلا اجازه تعامل با آنها را نمیدهد که بتوان راجع به شخصیت پردازی شان قضاوت کرد! در کل شخصیت پردازی مافیا 2 بسیار ضعیف کار شده به طوری که در طول بازی اصلا حس برقراری ارتباط بین بازی کننده و کاراکتر ها به وجود نمی آید و این مسائل است که ویتو را بسیار پایین تر از "تامی آنجلو" نگه میدارد.
نکته بعدی گذشته از شخصیت پردازی ضعیف ، برخی از ایرادات کل داستان و سناریو است. ویتو در امپایر بی بزرگ شده است و تنها 2 سال به اجبار از این شهر دور بوده با این حال هیچ دوستی به غیر از جو ندارد! در این مورد فرق ویتو و "نیکو" در GTA IV چیست؟ برای نیکو هم که از روسیه به لیبرتی سیتی می آید ، همه دوستان پسر عمویش هستند! مشکل بعدی عدم تأثیر گذاری برخی کاراکتر های فرعی است. مثلا "دریک" تنها در ابتدای بازی یک ماموریت به شما واگذار میکند و دیگر تا پایان بازی خبر از وی نیست با اینکه شخصیت نسبتا مهمی دارد! در رابطه با بقیه هم این مثال صادق است و گویی نویسنده پس از طراحی شخصیت ها آنها را به کلی فراموش کرده است! یکی دیگر از مثال های ایرادات داستان ، مرگ هنری است. ما هنری را در طول بازی فردی مقتدر و زیرک مییابیم. فردی که مغز متفکر برخی عملیات هاست و در عین حال در درگیر ها به خوبی گلیم خود را از آب بیرون میکشد. حال ترور وی توسط عده ای چند نفره آن هم با چوب دستی (نه با اسلحه) منطقی است؟!
نکته بعدی ماموریت کشتن تامی آنجلوست که تنها من باب غافل گیری در بازی گنجانده شده و هیچ گونه مقدمه چینی یا عواقب بعدی ندارد و صرفا برای این در بازی قرار گرفته که بازی کننده های قدیمی را غافل گیر کند (من که تا چند دقیقه مات و مبهوت به این فکر میکردم که باید از جو و ویتو متنفر باشم یا خیر!!!). از این دست مثال ها در بازی به وفور یافت میشود.
در کل مافیا 2 آن طور که انتظار میرفت از لحاظ داستانی خوب عمل نکرد. داستان بازی پتانسیل خوبی برای شاهکار شدن داشت اما ایرادات غیر قابل اغماضی در آن وجود داشت که نه تنها داستان که تمام وجوه بازی را به ورطه نابودی کشاند. امتیاز بنده به این بخش بیش از 6.5 نیست.
در کل مافیا 2 آن طور که انتظار میرفت از لحاظ داستانی خوب عمل نکرد. داستان بازی پتانسیل خوبی برای شاهکار شدن داشت اما ایرادات غیر قابل اغماضی در آن وجود داشت که نه تنها داستان که تمام وجوه بازی را به ورطه نابودی کشاند. امتیاز بنده به این بخش بیش از 6.5 نیست.
برای امتیاز دادن به این مطلب اینجا کلیک کن
[کل آراء: 0 میانگین: 0]
Related Images:
Visits: 178
