نودیها: عاطفه ملایری در یادداشتی به مناسبت روز ملی شعر و ادب و بزرگداشت شهریار نوشت: به پشتوانه ادبیات غنی و فرهنگ چند هزار ساله سرزمین پر مهرمان ایران ، اگر تمامی روزهایِ یک تقویم به پاس و سپاسِ نام و یاد یکی از بزرگان ،ادبا ، دانشمندان و مفاخرمان نامگذاری شود جایی برای حیرت و تعجب باقی نخواهد گذاشت .
طی سالیان گذشته به گرامیداشت نام شاعران بزرگی چون حکیم ابوالقاسم فردوسی ، شیخ اجل سعدی و خواجه حافظ شیرازی و…روزهایی به نام این بزرگان نامگذاری شد. تا اینکه به پیشنهاد نماینده پیشین تبریز و به تصویب شورای انقلاب فرهنگی بیست و
هفت شهریور ماه سالروز درگذشت استاد محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار شاعر معاصر و بنام ایرانی در تقویم رسمی کشور با عنوان روز شعر و ادب فارسی ثبت شد.
در این یادداشت کوتاه برآنم تا نگاهی داشته باشیم ولو کوتاه اما عمیق به شعر استاد شهریار که به حق یکی از شعرای گرانمایه و پرآوازه چه در زبان آذری (زبان مادری شان) و چه در زبان فارسی ست . هرچند که ایشان به غیر از شعر به موسیقی و خوشنویسی هم علاقمند بود . نسخ و نستعلیق و خط تحریری را به زیبایی می نوشت و حتی قرآن را به خطی خوش کتابت می کرد . در سنین جوانی درست زمانی که سه تار را به نیکویی می نواخت به واسطه ی تحولات خاص روحی و درونی آن را برای همیشه کنار گذاشت . شهریار تبحری خاص در سرودن انواع شعر به لحاظ قالب شعری ( قصیده ، رباعی ، مثنوی و حتی شعر نیمایی) داشت اما عمده شهرتش در غزلیاتش هویداست. که شعر عاشقانه و معروف «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا» از غزلیاتی ست که شهریار را به آن می شناسند.
بعد از برگزیدن تخلص بهجت در اوایل شاعری به لحاظ شیفتگی‌اش به حافظ که موج این عشق را در غزل هایش می‌توان دید به دیوانِ خواجه تفالی زد و این شعر تخلصی جدید برایش ببار آورد؛
که چرخ سکه دولت به نام شهریاران زد
غم غریبی و غربت چو بر نمی تابم
به شهر خود روم و شهریارخود باشم
از آن پس ایشان با تخلص شهریار که هدیه و انتخاب بجایی بود از حضرت حافظ به سرایش شعر تا پایان عمر ادامه داد.
آشنایی کامل به ادبیات فارسی ، نازک خیالی و ارتباط عمیقی که به لحاظ عاطفی با مخاطب شعرش برقرار می کرد با زبانی که لطافت و سادگی و پختگی را با هم داشت اوج هنرنمایی و قدرت شهریار را در اشعارش به ویژه غزلیاتش نشان می دهد. با وجود علاقه ی او به ادبیات کهن فارسی هرگز این نگاه سنت گرایانه در شعرش دیده نمی شود .
چرا که به واسطه ی تصویر پردازی های خاصش ، زبان امروز را به قالب شعری کلاسیک پیوند می زند و آن را به زیبایی با نمایشی عاطفی و بیشتر عاشقانه در ذهن و روح مخاطب حک می کند.
شهرت استاد شهریار به غیر از سرودن اشعار فارسی ، سرایش شعرهای بسیار زیبا به زبان آذری ست. خالق منظومه ی “حیدربابا یه سلام “(سلام بر حیدربابا) که به بیش از هشتاد زبان زنده ی دنیا ترجمه شده نام شهریار را پرآوازه تر ساخت.
من قاییدیب بیر ده اوشاق اولایدیم!
(ای کاش من می توانستم بر گردم و بار دیگر کودکی شوم !)
بیر گول آچیب اوندان سونرا سولایدیم!
(ای کاش به حد شکوفه ای زندگی می کردم و سپس می پژمردم !)
این منظومه که از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی به حساب می آید زبان بی تکلف و ساده ای در پس تشبیه هات بسیار زیبا دارد که شهریار در روستای خود کوه حیدربابا را مخاطب قرار می دهد و تمام این احساسات را در قالب توصیفات طبیعت و مردمش به شعر می نشیند.
سخن از زبان و شعر استاد شهریار به لحاظ ادبی قصه ای دراز دارد. همچون زندگی پر از فراز و نشیبش…
سرانجام استاد شهریار در بیست و هفت شهریور در بیمارستان مهر تهران فارغ از دردهای زندگی گشت و به ابدیت پیوست و به خواستش در زادگاهش مقبره الشعرای سرخاب تبریز دفن و به آرامش رسید.
قصه کوتاه می کنم و یادداشت را با شعری از ایشان به پایان می برم :
برای ما شعرا نیست مردنی در کار
که شعرا را ابدیت نوشته اند شعار
فارس
Related Images:
Visits: 100
